• Mail: info@veertienkusjes.nl

Dagje Walibi

800 800 Veertienkusjes

Vier gespannen gezichtjes kijken ons aan. Al dagen waren we aan het bedenken hoe we het gingen vertellen. Nu was het moment. ‘Jongens, morgen is zondag, het is mooi weer en we gaan iets leuks doen… We gaan naar Walibi!!!’ De meiden springen op en gillen het uit. ‘Yeah’. De jongens gillen mee en kijken ons daarna vragend aan. ‘Wat is Walibi?’.

We gaan naar Walibi!

Remco, de man van mijn beste vriendin, heeft kaarten van zijn werk gekregen voor het pretpark Walibi. Wij mogen mee. Een betere dag hadden we niet kunnen uitkiezen. Het wordt prachtig weer en de kids hebben er de perfecte leeftijd voor.

Het is lang geleden dat ik naar een pretpark ben geweest. De kinderen waren nog een stuk kleiner. Dennis was nog maar net overleden en ik wilde zo snel mogelijk weer leuke dingen doen met de kinderen. Het voelde een beetje alsof ik hun verdriet moest compenseren met leuke uitjes. Enthousiast stelde ik voor om naar de Efteling te gaan.

Moet ik hem nou gewoon alleen laten?

Vol goede moed liepen we het park op. In het sprookjesbos was er nog niets aan de hand en ik genoot van de lachende gezichtjes. We kochten en een ijsje en op een bankje in het zonnetje zaten we terwijl we voor ons naar de diverse attracties keken. De bobsleebaan was onze volgende uitdaging. Een uitdaging bleek het zeker te zijn. Stijn was te klein en mocht niet mee. Ik stond voor een groot dilemma. Met Isa de bobsleebaan in en Stijn een tijdje alleen laten? Wachtrij: drie kwartier. ‘Jongens, we moeten toch een andere attractie uitkiezen’. Een beteuterde Isa liep achter me aan.

Ik keek naar de rij en zag vaders met kinderen staan en verderop op een bankje zag ik moeders met de jongste telgen wachten. Ik moest huilen. Nooit gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn.

Klotsende oksels

De volgende attractie die we uitkozen konden we gelukkig alle drie in. Na een half uurtje kletsen en keten in de rij waren we aan de beurt. Toen ik de zitjes zag verstijfde ik. ‘Nee!’ Twee zitjes naast elkaar. Ik keek naar Isa, naar Stijn, naar Isa, Stijn. En nu? Allebei vonden ze het heel erg spannend. Na een kort gesprekje met de kids stapten we in. Isa voor me en Stijn naast me. Tijdens de rit moest ik me in allerlei bochten wringen om Isa mijn hand te reiken en Stijn te troosten die het allemaal toch te spannend vond.
Met klotsende oksels stapte ik de attractie uit. Dit nooit meer!

De rest van de dag hebben we in het sprookjesbos rondgewandeld en hebben we gevaren.

Gillend sloten we de dag af

Vandaag waren we met z’n negenen. Bij binnenkomst was ik Isa gelijk al kwijt. Samen met Remco en Richano stond ze in de rij bij de eerste achtbaan. Stijn en Lukas renden naar de autootjes. De hele dag konden we opsplitsen en niemand zat alleen. Ik heb me geen moment alleen gevoeld. Ik heb allemaal blije gezichten gezien. Toen ik samen met Remco even de kartbaan op kon en we tegen elkaar konden racen, kon mijn dag ook niet meer stuk. Rennend nog even naar de laatste attractie voordat het park zou sluiten. Gillend sloten we de dag af in de ‘Robin Hood’.


De kinderen lagen er laat in vanavond. Toen ik naar bed ging keek ik nog even om het hoekje. Met een brede glimlach lagen ze allebei te slapen.

Remco, bedankt voor een geweldige dag en een mooie herinnering!




  • 1

Leave a Reply

Your email address will not be published.