• Mail: info@veertienkusjes.nl

Alkmaarcityrun 2018

800 600 Veertienkusjes


Als ik de straat in kom rennen en ik meer dan 12 km geregistreerd zie staan op mijn Polar, weet ik dat ik er klaar voor ben. De Alkmaarcityrun 2018

Twee startbewijzen voor de Alkmaarcityrun

De startbewijzen liggen op tafel naast de bananen, flesjes water en de Polar hartslagmeter. Over drie uurtjes moet Isa aan de start verschijnen. Ze is ontzettend zenuwachtig wat ik merk aan het gespring door het huis en ik vraag me af hoe ik de komende uren doorkom zonder haar achter het behang te plakken. Zelf ben ik, zelfs na vele loopjes, ook altijd wat nerveus. Niet echt een goeie combi samen.


We besluiten vroeg richting de start te gaan. Dat blijkt een goeie keuze. Ze treft haar vriendinnen en twee minuten later verdwijnt ze in de menigte.

Wij besluiten in de eerste bocht klaar te gaan met camera’s om zowel filmpjes als foto’s te kunnen maken van haar eerste start. Oma filmt, ik maak de foto’s en Stijn moedigt aan.

Ze hoort ons niet

Het startschot klinkt en de eerste kinderen sprinten op de bocht af. Dan zie ik Isa. Ze neemt haar taak heel serieus en met een gespannen gezicht loopt ze op ons af. We roepen, moedigen aan en schreeuwen, maar haar blik staat strak gericht op alles wat zich voor haar afspeelt.


We lopen gelijk naar de finish waar de eerste kinderen al worden aangekondigd. Het is druk en ik kan nog net Stijn naar voren schuiven. Voor het eerst ben ik blij met mijn 1 meter 84 en ik zoek een plek waar ik makkelijk over wat mensen heen kan kijken.

Om mij heen staat het vol met trotse ouders en grootouders. Vaders en moeders en veel kleine kinderen die bij papa op de nek zitten om het allemaal ook te kunnen bekijken. Even mis ik Dennis die Stijn op zijn nek neemt en zelf naar voren schuift om te juichen voor zijn dochter.

Veel tijd om daar over na te denken heb ik gelukkig niet. Isa komt de hoek om rennen. Aan haar rode hoofd zie ik dat ze alles heeft gegeven. Precies haar moeder.

Grote glimlach en een blinkende medaille

Enthousiast als ik ben gil ik haar de finish over. De vrouw naast me kijkt me wat geïrriteerd aan. ‘Dat was mijn dochter! Mijn dochter!’, roep ik naar haar. Ik zie dat haar geïrriteerde blik verandert in een glimlach.

We haasten ons naar de finish waar ook de juffen van groep 8 de deelnemende kinderen opwachten. Met een prachtige medaille om haar nek en een nog grotere glimlach zie ik haar nog even napraten met haar vriendinnen.

Als we nog even wat drinken beginnen bij mij de zenuwen. Nog ruim een uur en dan start ik voor de 10 kilometer.

Ik eet nog even een banaan, spelt mijn startnummer op en check of ik alles bij me heb. In mijn ooghoek zie ik Isa trots haar medaille bekijken. Ik geef een kus op haar voorhoofd en vertel haar hoe trots ik op haar ben.

Lees morgen in deel 2 hoe mijn Alkmaarcityrun een andere wending kreeg.



  • 4

Leave a Reply

Your email address will not be published.