• Mail: info@veertienkusjes.nl

Deze vakantie moest de kers op de taart worden…

600 800 Veertienkusjes
Dennis had nog maar één wens. Een laatste keer op vakantie met zijn gezin. Alles werd in het werk gesteld om dat mogelijk te maken. Het moest de kers op de taart worden, maar dat werd het niet…
img_8263
Dennis de familieman

Dennis was een echte familieman. Als ik terugkijk naar onze foto’s, dan zie ik voornamelijk Dennis die in de weer is met de kinderen. Vakantiefoto’s spannen daarin de kroon. Dennis met de kinderen in het zwembad, Dennis met de kinderen in de speeltuin, Dennis achter de wandelwagen, Dennis aan het kleuren met Isa, Dennis die Stijn de fles geeft. Ik sta voornamelijk achter de camera. En dat is maar goed ook, want de foto’s die ik van mijzelf terug zie zijn niet al te florissant met mijn 40 kilo zwaarder.

Toen we samen met de artsen besloten om te stoppen met de loeizware chemokuren en we hadden besloten verder te gaan met bestralen om het leven nog zo lang mogelijk te rekken, was de eerste vraag van Dennis dan ook: ‘Kan ik eerst nog op vakantie met mijn gezin?’. Dennis had niet veel meer te wensen. Voor hem geen parachutesprongen meer, geen picknick in het Central Park, geen tatoeage laten plaatsen… Het enige dat hij wilde was op vakantie met zijn gezin.

 Niets stond ons nog in de weg

Alles werd in het werk gesteld om dat mogelijk te maken. Dennis kreeg nog een bloedtransfusie en een middag infuus met medicijn tegen botafbraak. Hij werd helemaal opgelapt om nog twee weken te kunnen genieten van een laatste vakantie met zijn gezin. Dit keer werd er een vakantie uitgezocht zonder budget. En gek genoeg wist ik nu zonder enige twijfel binnen twee dagen te boeken.

Een week na het boeken van de vakantie ging de wekker midden in de nacht. Klaar voor vertrek. De koffers stonden al in de auto en de buurvrouw zou ons naar Schiphol brengen. Ik had de kinderen in de auto gezet en net voordat we wilden vertrekken werd Dennis niet lekker en begon over te geven. Shit! Niet nu! We gingen ervan uit dat het kwam door vermoeidheid. Het was immers midden in de nacht. Met een plastic tas op schoot vertrokken we dan toch naar Schiphol.

 Voor mij was hij gewoon Dennis

Dennis nam plaats in de rolstoel. Het lopen naar de gate bleek toch wat te vermoeiend. Met Stijn op zijn schoot en Isa aan de hand liepen we richting de gate. Nooit eerder stond ik erbij stil dat mensen konden zien dat hij ziek zou zijn. Voor mij was hij gewoon ‘Dennis’. Ik voelde mensen ons aanstaren en nakijken hoe wij door de gangen wandelden naar de gate.

Ik was blij dat we in het vliegtuig zaten. Isa en Stijn allebei aan het raam en ik zag een glimlachende Dennis naast me. We stegen op en nog voordat het lampje van de riemen uitging zag ik Dennis wit wegtrekken. Dit ging weer verkeerd. Ik wenkte de stewardess en probeerde zo zacht en onopvallend mogelijk duidelijk te maken dat Dennis een spuugzakje nodig had voor de zekerheid. Alle voorzichtigheid en discretie werd meteen overboord gegooid. De stewardess stond in het gangpad grote witte handschoenen aan te trekken en overhandigde daarmee een spuugzakje aan Dennis. Ik keek om me heen en zag dat het hele vliegtuig inmiddels op de hoogte was van de ‘spugende’ man op de tweede rij. Dennis… Ik zag de tranen in zijn ogen verschijnen. Wat had ik dit graag van hem overgenomen.

Was er nou echt niemand die even kon helpen?

We kwamen aan op Kos en de bus stond al voor ons klaar. De misselijkheid was inmiddels redelijk gezakt en ik zag weer een lach op zijn gezicht verschijnen. Wel was hij helemaal uitgeput. Ik moest ervoor zorgen dat hij snel in zijn rolstoel kon zitten, er helemaal vanuit gaande dat er mensen waren die me konden helpen met het sjouwen van de koffers, het duwen van de rolstoel en het uit de bus tillen van de kinderen. Integendeel. Met open mond heb ik staan kijken naar de mede-landgenoten die niet wisten hoe snel ze naar de balie moesten komen om de beste kamer te kunnen bemachtigen.

Welliswaar later dan verwacht door de strubbelingen met koffer, rolstoel en kinderen draaiden we de sleutel in het slot van het appartement. Dennis viel achterover op het bed en het leek erop dat hij de komende uren in deze houding zou blijven liggen. Ik gooide een dekentje over hem heen, schreef een briefje en vertrok met de kinderen richting het zwembad.

Hoe de vakantie verder afliep lees je in het vervolg…. Binnenkort op veertienkusjes.nl




  • 1
3 comments

Leave a Reply

Your email address will not be published.